(γράφει ο Γαβριήλ Μιχαλάτος - Πολιτισμολόγος,Ιστορικός)
Σίγουρα η ευρύτερη
περιοχή της πλατείας Βικτωρίας δεν αποτελεί,
δυστυχώς, μία από τις πρώτες επιλογές για περιπάτους για τους πολίτες
και επισκέπτες της Αθήνας λόγω της
αυξημένης εγκληματικότητας των τελευταίων ετών . Και είναι κρίμα γιατί στην
ευρύτερη περιοχή υπάρχουν εξαιρετικά μνημεία μιας ρομαντικής Αθήνας των
περασμένων χρόνων .
Στον αριθμό 7 της
οδού Γκυιλφόρδου συναντάμε ένα
νεοκλασικό του 1921 το οποίο έχει σχεδιαστεί από τον αρχιτέκτονα Βασίλη Τσαγρή.
Πρόκειται για ένα κτήριο το οποίο εκφράζει ένα νέο ακαδημαϊκό εκλεκτισμό με επιδράσεις από τον Αrt Νouveau και τη βιεννέζικη
σχολή του Οtto Wagnuer.
Το νεοκλασικό
διαθέτει μεγάλη αίθουσα με κίονες ,πιθανώς αίθουσα χορού- υποδοχής, με
υπερυψωμένο πάτωμα για να φιλοξενεί
ορχήστρα ενώ στο μεγάλο υπόγειο
που διαθέτει λέγεται ότι υπήρξε η πρώτη κλειστή πισίνα της Αθήνας. Όμως η
ιδιαιτερότητα του δεν έγκειται στον αρχιτεκτονικό του χαρακτήρα αλλά στο
γεγονός ότι εδώ υπήρχαν, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, τα λείψανα του Αγίου
Βαλεντίνου.
Σήμερα το κτίριο
φιλοξενεί το παρεκκλήσι των Αγίων Φραγκίσκου και Κλάρας και ανήκει στην
Καθολική Εκκλησία ενώ στην πρόσοψη του υπάρχει ένας μεγάλος σταυρός με την
σχετική επιγραφή. Το συγκεκριμένο κτίσμα καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου .Αρχικός
ιδιοκτήτης υπήρξε κάποιος άγνωστος Εβραίος χωρίς να γνωρίζουμε κάτι περισσότερο
για αυτόν. Πληροφορούμαστε ότι τα λείψανα του Αγίου Βαλεντίνου μέχρι το 1990
φιλοξενούνταν στην Μυτιλήνη στην οδό Ερμού. Λόγω έλλειψης πληρώματος της
Εκκλησίας ο φραγκισκανός μοναχός Τούρκουάτο
Μορίνι τα μετέφερε στην Αθήνα και τμήματα του τοποθετήθηκαν στο νεοκλασικό της
οδού Γκυιλφόρδου το οποίο στο μεταξύ
είχε περάσει στην Καθολική Εκκλησία. Αναφέρεται ότι ο Τουρκουάτο δεν είχε κάνει
γνωστή την ύπαρξη των λειψάνων μέχρι το 1994 όπου μετά το θάνατο του βρέθηκαν επιμελώς
κρυμμένα εντός του παρεκκλησίου. Λέγεται μάλιστα πως ακόμα και το τζάμι της
λειψανοθήκης ήταν καλυμμένο με ύφασμα. Τα λείψανα μετά την αναβίωση της
καθολικής κοινότητας της Μυτιλήνης επέστρεψαν στο νησί το 2015. Η μυστικότητα
που περιέβαλε την ύπαρξη των οστών του Αγίου Βαλεντίνου ίσως εξηγείται από την
επιθυμία του Μονάχου να μην συνδεθεί ο Άγιος με την εμπορευματοποίηση που είχε
αρχίσει να αναπτύσσεται με αφορμή την εορτή των ερωτευμένων.
Η δεκαετία του
50 το κτίριο είχε περιέλθει στην ιδιοκτησία του βασιλιά της
Αιγύπτου Φαρούκ ο οποίος για ένα διάστημα επισκέπτονταν συχνά πυκνά την Αθήνα.
Από μαρτυρίες περιοίκων λέγεται ότι ο Φαρούκ συχνά φιλοξενούσε όμορφες κυρίες
στο νεοκλασικό της όπου πολλές εξ αυτών υπήρξαν γνωστές κυρίες της υψηλής
αθηναϊκής κοινωνίας.
Πηγές:
Προσωπική
έρευνα
Εφημερίδα
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ηλεκτρονική έκδοση
Εθνικό
Ίδρυμα Ερευνών
