Στην οδό Φειδίου 3
στο κέντρο της πόλης στέκει σε πείσμα των καιρών ένα εγκαταλελειμμένο
νεοκλασικό μέγαρο που οι αρχές του τόπου έχουν μεθοδικά φροντίσει να μην
θυμίζει τίποτα από το ένδοξο παρελθόν του. Πρόκειται για το μέγαρο
Άντον Προκες Φον Όστεν. Χτίστηκε την περίοδο 1836-1837 για τον πρέσβη
της Αυστρίας Άντον Προκες και οι μελετητές το έχουν αποδώσει σε
διαφορετικούς αρχιτέκτονες όπως Χ.Χάνσεν , Κλεάνθη, Σάουμπερτ, Λύντερς
κ.α. Χτίστηκε σε ένα οικόπεδο 10.000 τμ. Έχοντας λάβει δάνειο από τον τραπεζίτη Σίμωνα Σίνα.
Το κτίριο βρίσκονταν έξω από τα τότε όρια της πόλης και η απέριττη
του αρχιτεκτονική εξέφραζε έναν αυστηρό κλασικισμό . Κάποια στιγμή ο
Πρέσβης προσπάθησε να το πουλήσει στην κυβέρνησή του και στην αίτηση του
περιγράφει το Μέγαρο με τα παρακάτω λόγια :
΄΄Το σπίτι καλύπτει 540 τ.μ. και έχει τρεις ορόφους.
27 δωμάτια, 2 αποθήκες με αψίδα, 2 υπόγεια, 2 κουζίνες, ένα μπάνιο.
Τα εξωτερικά κτίρια καλύπτουν 344 τ.μ. και περιλαμβάνουν:
Στάβλους για 8 άλογα, χώρο για άμαξα, διαμέρισμα για τον κηπουρό και πλυσταριό.
Ο στάβλος και το πλυσταριό έχουν δική τους περιφραγμένη αυλή με αποθήκη ξύλου και κάρβουνου, χώρο πάγου, κοτέτσι και περιστερεώνα
Στον κήπο υπάρχει θερμοκήπιο και τέσσερις στέρνες.΄΄
Στην αρχική του μορφή ο κήπος του μεγάρου περιελάμβανε χώρους από την οδό Πανεπιστημίου , Εμ. Μπενάκη, Χαρ. Τρικούπη, και την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Το κτίριο αποτέλεσε ένα πνευματικό και καλλιτεχνικό σαλόνι της εποχής κάτι το οποίο οδήγησε να μιλήσει γι ' αυτό με θαυμασμό ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν όταν επισκέφτηκε την Αθήνα το 1840 .
Το 1854 το μέγαρο αγοράστηκε από την Ελένη Τοσίτσα , σύζυγο του εθνικού ευεργέτη Μιχαήλ Τοσίτσα, ενώ το 1887 πέρασε στην ιδιοκτησία της Ανδρομάχης Σλήμαν, θυγατέρας του Ερρίκου Σλήμαν . Από το 1889 έως το 1919 στέγασε το Ωδείο Λόττνερ ενώ στην συνέχεια και μέχρι το 1971 το Ελληνικό Ωδείο.
Σήμερα , το ερειπωμένο <,παλάτι>> ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού και διασώθηκε από την ανοικοδόμηση το 1996 ως έργο τέχνης και ιστορικό μνημείο.
Αξίζει για επίλογο να αναφέρουμε τα λόγια του Καθηγητή του Πανεπιστημίου της Βιέννης Πολυχρόνη Ενεπεκίδη :
΄΄ …ο σημερινός θεατής είναι δύσκολο να φανταστεί πόση ελληνική ιστορία και μουσική κρύβει μέσα του ….΄΄.
΄΄Το σπίτι καλύπτει 540 τ.μ. και έχει τρεις ορόφους.
27 δωμάτια, 2 αποθήκες με αψίδα, 2 υπόγεια, 2 κουζίνες, ένα μπάνιο.
Τα εξωτερικά κτίρια καλύπτουν 344 τ.μ. και περιλαμβάνουν:
Στάβλους για 8 άλογα, χώρο για άμαξα, διαμέρισμα για τον κηπουρό και πλυσταριό.
Ο στάβλος και το πλυσταριό έχουν δική τους περιφραγμένη αυλή με αποθήκη ξύλου και κάρβουνου, χώρο πάγου, κοτέτσι και περιστερεώνα
Στον κήπο υπάρχει θερμοκήπιο και τέσσερις στέρνες.΄΄
Στην αρχική του μορφή ο κήπος του μεγάρου περιελάμβανε χώρους από την οδό Πανεπιστημίου , Εμ. Μπενάκη, Χαρ. Τρικούπη, και την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Το κτίριο αποτέλεσε ένα πνευματικό και καλλιτεχνικό σαλόνι της εποχής κάτι το οποίο οδήγησε να μιλήσει γι ' αυτό με θαυμασμό ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν όταν επισκέφτηκε την Αθήνα το 1840 .
Το 1854 το μέγαρο αγοράστηκε από την Ελένη Τοσίτσα , σύζυγο του εθνικού ευεργέτη Μιχαήλ Τοσίτσα, ενώ το 1887 πέρασε στην ιδιοκτησία της Ανδρομάχης Σλήμαν, θυγατέρας του Ερρίκου Σλήμαν . Από το 1889 έως το 1919 στέγασε το Ωδείο Λόττνερ ενώ στην συνέχεια και μέχρι το 1971 το Ελληνικό Ωδείο.
Σήμερα , το ερειπωμένο <,παλάτι>> ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού και διασώθηκε από την ανοικοδόμηση το 1996 ως έργο τέχνης και ιστορικό μνημείο.
Αξίζει για επίλογο να αναφέρουμε τα λόγια του Καθηγητή του Πανεπιστημίου της Βιέννης Πολυχρόνη Ενεπεκίδη :
΄΄ …ο σημερινός θεατής είναι δύσκολο να φανταστεί πόση ελληνική ιστορία και μουσική κρύβει μέσα του ….΄΄.
