Στην συμβολή των
οδών Ικονίου και Καλλιπόλεως στη Νέα Σμύρνη, εντός μιας μικρής πλατείας
στέκει εδώ και 50 χρόνια η προτομή ενός ιερέα ο οποίος σε ολόκληρο το βίο
του λειτουργούσε και συμπαραστεκόταν σε πλήθος ανθρώπων, όχι μόνον που είχαν ανάγκη αλλά και που τον
είχαν γνωρίσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και τον επισκέπτονταν για πνευματική
ωφέλεια.
Ο Παππάς Λουίζος , στον οποίο είχε απονεμηθεί το οφίκιο
του Οικονόμου , σε ολόκληρη τη ζωή του
υπήρξε όχι μόνο υποδειγματικός λειτουργός της εκκλησίας αλλά και Εθνική
προσωπικότητα στο λειτούργημα του Δασκάλου. Την ακόρεστη αγάπη του για τον
άνθρωπο και την φιλομάθεια του έθεσε στην διακονία της εκκλησίας και του Έθνους
τόσο στη γη της Θράκης μέχρι το 1922 όσο και στην πόλη της Νέας Σμύρνης έως το θάνατό του το 1960.
Γεννήθηκε στις 16
Σεπτεμβρίου του 1862 στο χωριό Ταϊφύριον της Θρακικής Χερσονήσου .Πρώτος
δάσκαλός του υπήρξε ο παππούς του Ιωάννης Λουϊζος ο οποίος του άφησε την ευχή
να γίνει παππάς . Τελείωσε το δημοτικό στο χωριό τους ενώ συνέχισε την
εκπαίδευσή του στο Σχολαρχείο Καλλιπόλεως όπου δεν κατάφερε να το τελειώσει
καθώς έκλεισαν όλα τα ελληνικά σχολεία της περιοχής. Μετά από σύσταση του
γιατρού Ξ. Ευδοξιάδου εξετάζεται από τον Επίσκοπο Καλλιπόλεως Αβέκιο και τη δημογεροντία
Περγαζίου και διορίζεται Δάσκαλος Περγαζίου το 1881.
Το 1892 νυμφεύεται
την Αικατερίνη Τριανταφύλλου με την οποία έζησαν μαζί αρμονικά επί 64 χρόνια.
Το 1892
τοποθετείται δάσκαλος στο χωριό του Ταϊφύριον και παραμένει στη θέση αυτή μέχρι
το 1894. Το 1893 χειροτονείται διάκονος ενώ το 1894 Ιερέας όπου διορίζεται στον
Άγιο Γεώργιο Καλλιπόλεως αλλά τοποθετείται και βοηθός στα γραφεία της Επισκοπής.
Το 1899 μετατίθεται στον Αγ. Δημήτριο
Καλλιπόλεως και αναλαμβάνει Διδάσκαλος στην Κεντρική Αστική Σχολή. Με την
προαγωγή της Επισκοπής Καλλιπόλεως σε Μητρόπολη ο πατήρ Λουϊζος ονομάζεται
αρχιερατικός επίτροπος και προεδρεύει του πνευματικού δικαστηρίου, της Δημογεροντίας
, του μικτού συμβουλίου ενώ είναι συντάκτης διαθηκών και προικοσυμφώνων . Με
την ανάληψη των καθηκόντων του αυτών μαθαίνει μόνος του την Τουρκική γλώσσα για
να μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του.
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι
των βρίσκουν γεμάτο με δραστηριότητα. Εξασφαλίζει την περίθαλψη 40 Εξαμιλιωτών προσφύγων ενώ εξασφάλισε την πληρωμή των δασκάλων για να μην κλείσουν τα
ελληνικά σχολεία στην Καλλίπολη.
Με τον διωγμό του
ελληνικού στοιχείου της Θρακικής χερσονήσου εκτοπίζεται το 1915 μαζί με άλλους συμπατριώτες του και
μεταβαίνει στη Ραιδεστό. Στην συνέχεια καλείται από την Ελληνική Αρμοστεία στην
Κωνσταντινούπολη και του αναθέτουν την αποστολή να περιδιαβή τις επαρχίες Ραιδεστού
– Μαλγάρων –Καισσάνης και να πείσει το
ελληνικό στοιχείο να μην προβεί σε βαρβαρότητες κατά των Τούρκων.
Το 1922
εγκαταλείπει οριστικά την Καλλίπολη και μέσω Μυτιλήνης, Κυπαρισσίας τελικά
καταλήγει εφημέριος στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Δουργούτη (Νέος Κόσμος).
Εκεί ιδρύει φιλόπτωχο Ταμείο και καταφέρνει να ολοκληρώσει τον μισοτελειωμένο Ναό
του Αγ, Ιωάννου στην Οδό Βουλιαγμένης.
Την 1η Ιουλίου του 1933 τοποθετείτε εφημέριος στην Αγιά Φωτεινή Νέας
Σμύρνης. Ιδρύει κι εδώ φιλόπτωχο ταμείο και το πρώτο κατηχητικό της ενορίας . Η
εφημεριακή του δράση τελειώνει το 1947 λόγω γήρατος. Βέβαια συνέχισε την σπουδαία δράση του μέχρι
το 1960 όπου αποβίωσε.
Είναι σημαντικό να
αναφερθεί ότι στο σπίτι του ,που βρίσκονταν σ’ αυτή τη μικρή πλατεία ,συνέρεε
κόσμος από κάθε γωνιά της Αθήνας για να βρει παρηγοριά στα λόγια αυτού του
σπουδαίου πνευματικού. Λέγεται ότι κάποτε άνοιξε στις 2 το βράδυ το μικρό
δωματιάκι του εξομολογητηρίου του και μετά από 5 ώρες εξομολόγηση απέτρεψε την
αυτοκτονία ενός ανθρώπου. Ο πατέρας
Κωνσταντίνος συνήθιζε να λέει την παρακάτω φράση “ …δεν πρέπει να δύσει ο ήλιος
χωρίς να κάνετε μια γενναία πράξη φιλανθρωπίας¨.
Τα αποκαλυπτήρια της
προτομής έγιναν στις 22 Φεβρουαρίου του 1970 . Πρόκειται για έργο που
φιλοτέχνησε ο καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Λαμέρας, και
παραβρέθηκε πλήθος κόσμου μεταξύ των οποίων και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος.
πηγές:
Προσωπική έρευνα
Περιοδικό ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ 1972 / Αρ.19
