Στην ανατολική πλευρά του Υμηττού
και σε υψόμετρο 550μ συναντά ο περιπατητής το σπήλαιο Λιοντάρι. Σύμφωνα με την
παράδοση ένα λιοντάρι ζούσε στην περιοχή
και σκόρπιζε τον τρόμο στους αγρότες μέχρι που
ζήτησαν τη βοήθεια του Αγίου Νικολάου όπου το μαρμάρωσε.
Αποτελείται από ένα ενιαίο θάλαμο
ο οποίος ανοίγεται βόρεια-βορειοδυτικά της εισόδου και έχει διαστάσεις περίπου
50 επί 20 μέτρα ενώ το ύψος του ποικίλει από 6 έως 11 μέτρα.
Στο εσωτερικό του βρίσκονται δύο
μεγάλοι σχηματισμοί σταλαγμιτών και σταλακτιτών. Ο ένας έχει σχήμα ομπρέλας ή
μανιταριού, το οποίο είναι σπάνιο στον ελληνικό χώρο.
Το σπήλαιο ερευνήθηκε από την Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας Νότιας Ελλάδας και του Τομέα Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και έφερε στην επιφάνεια σημαντικά στοιχεία για τη χρήση του τόσο στην προϊστορία όσο και στους ιστορικούς χρόνους. Στα νεότερα χρόνια ο χώρος χρησιμοποιήθηκε από κτηνοτρόφους. Μια παλαιότερη έρευνα του Vanderpool (Vanderpool 1967) σχετίζει το σπήλαιο με το ιερό του Πανός . Είναι γνωστό ότι η λατρεία του Πανός καθιερώθηκε στην Αττική τον 5ο αι. π.Χ., οπότε διαμορφώνονται σε λατρευτικούς χώρους πολλά σπήλαια.
Αρχικά , πριν την ανασκαφή, λεπτομερή περιγραφή του σπηλαίου είχε δώσει ο
Wickens (Wickens 1986, σ. 175) και το
υλικό που περισυνέλεξε φυλάσσεται στην
Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών.
Το σπήλαιο παρά το γεγονός ότι δεν αποτελεί
οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο δέχεται αρκετές επισκέψεις από φυσιολάτρες (οι
οποίοι πολλές φορές προκαλούν φθορές ). Χρειάζεται ωστόσο ιδιαίτερη προσοχή καθώς το δάπεδο στο εσωτερικό
γλιστρά αρκετά και υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού. Επίσης κατά την επίσκεψη
χρειάζεται οπωσδήποτε φακός καθώς το φως στο εσωτερικό είναι λιγοστό.
Πηγές:
Προσωπική έρευνα
ΛΙΛΙΑΝ ΚΑΡΑΛΗ-ΦΑΝΗΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ-ΛΙΝΑ ΚΟΡΜΑΖΟΠΟΥΛΟΥ ,ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ
ΑΝΑΛΕΚΤA ΕΞ ΑΘΗΝΩΝ, “ΣΠΗΛΑΙΟ ΛΕΟΝΤΑΡΙΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ. ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΩΝ
ΕΤΩΝ 2003-2005” , τομ 39, σελ 31-43,
